:::: MENU ::::

İstanbul Modern’de bir WOMM uzmanı: Emanuel Rosen…

13 ekim salı İstanbul Modern’de, Digitalage tarafından düzenlenen bir seminere katıldım. Konuk, WOMM-Ağızdan ağıza pazarlamanın en önemli isimlerinden biri olan Emaneul Rosen idi. Emanuel Rosen
Rosen bizlere, etkili ve başarılı buzz uygulaması için 7 ana madde gerektiğini anlattı. Bunlar:
– Görsel fırsatlar oluşturmak,
-Yayılmayı sağlamak için fırsatlar sunmak,
-Kişilere konuşabilecekleri bir şeyler vermek,
-İnsanlara kendilerini ifade edebilme ve yaratıcı olma şansı vermek, hatta bunu teşvik etmek,
-Kitle iletişim araçlarını mutlaka kullanmak,
-Ve en önemlisi mutlaka iyi bir hikayeye sahip olmak

Hemen her bölümde en önemli maddenin “insanlara konuşacakları bir hikaye vermek” olduğunu belirtti Rosen. “Güzel şeyleri önemsediğimizi” ve bunun da markaların işini kolaylaştırabileceğini ekledi. Aldığım notlardan biri de “laf ola buzz yaratmak” yerine, satışları arttırmak odaklı çabalar harcanmasıydı. Sadece virale bel bağlanmaması gerektiğini de “Viral is just a part of story-Viral hikayenin sadece bir parçasıdır” cümlesiyle belirtti.   Emanuel Rosen 3
Bölüm sonlarında, bizlerden, anlattığı temel stratejilere örnekler vermemizi de istedi Rosen. Salonda bulunanların verdiği örneklerden pek de hoşnut kaldı.
Özel etkinliklerin buzz konusunda en büyük yardımcı olduğunu da belirten Rosen, Lance Armstrong’un bileklik kampanyasını bir kaç yerde örnek verdi. Konunun uzmanı ve bu konuda aktif olarak çalışan arkadaşlarım daha detaylı aktaracaktır, benden bu kadar , aldığım notlar da en az ruh halim kadar karışıkmış. İçinden çıkarsam metni yeniden düzenlerim 🙂
Digitalage seminer girisKahve aralarında birçok eski dostla karşılaşmak da ayrıca pek hoştu.
Teşekkürler Digitalage, konusunda uzman kişileri dinleyebildiğimiz etkinliklerin daha sık yapılabilmesi dileğiyle…


Whirlpool Mutfak Sanatları Akademisi’nden bir TT geçti :)

Geçtiğimiz günlerde sevgili Ufuk Özgül’den 12 ekimde Whirlpool Mutfak Sanatları Akademisi‘nde düzenlenecek İtalyan Mutfağı eğitimine katılmam için hoş bir davet aldım. MSA dis cephe Heyecanla beklediğim eğitim dün akşamdı, erkenden yola çıktım Maslak yönü olunca istikamet, risk almaya gelmez diye düşündüm. Tabii metronun İTÜ Ayazağa çıkışını hatırlayınca çocuk gibi sevindim. Whirlpool  Mutfak Sanatları Akademisi harika bir mekan yaratmış. Buraya girip bu kütüphaneyi, eski yıllardan kalan objeleri, ve tabii o mutfağı ve malzemeleri gören her kadının  aklı başından gidiyordur eminim.

Global Tanıtım’ın en güler yüzlü ekip üyesi sevgili Ufuk Özgül ve Yemekname’nin mimarı Devletşah‘la kapıda karşılaştık, hemen arkamızdan da Ayşem Öztaş ve eşi geldiler. Tabii heyecanla Ayşem’in iyice belirginleşen karnı ve hamileliği ile ilgili sohbetler ettik. Biraz sonra da Mutfak Sırları iklisi Nilay ve Bora katıldılar aramıza.  Ekip hazirlaniyor Bir süre daha trafik nedeniyle ulaşamayanları bekleyip, herkes tamamlanınca bizleri eğitimin verileceği muhteşem bölüme aldılar. Yukarıdaki satırlarda da belirttiğim gibi bu mutfağı görüp de mutlu olmayacak pek az kadın vardır herhalde 🙂 Öğretmenimiz Gabriele Sponza ise film karesinden fırlamışçasına yakışıklı ve zarfi biriydi. Seçilen menü pek leziz görünüyordu, tabii benim yüzgeçli ve kanatlıları yiyememe sorunum dışında 🙂 İlk olarak tatlımızı hazırladık, bekleme süresi nedeniyle ilk sırayı ona vermişti Gabriele Üstadımız.  Armut tatlısı için armutlarımızın çekirdekli kısmını çıkartıp, kırmızı şaraba yatırarak içine ömrümde ilk kez gördüğüm minik deniz yıldızı kılıklı kuru ananas, karanfil ve vanilya çubuğu ekleyerek fırına verdik. Bir yanda da parça çikolataları maskarpon peyniriyle karıştırıp erittik ve armutların içine koymak üzere kenarda donmaya bıraktık. Daha sonra kırmızı soğanı ince ince dilimleyip, balzamik sirke, bal ve sızma yağ ile karıştırdık, salatalık ve çeşitli yeşillikleri de ekleyince ellerimizle iyice sosa bulanmasını sağladık ve tabaklara alıp üzerini de parmesanlarla süsledik. Muge ve salatasi Açlıktan mideniz guruldarken yemek hazırlamak çok da zor değilmiş 🙂  Salatalarımızı şaraplarımız eşliğinde yedik. Kallavi oranda hazırladığım için artanı eve götürmek üzere sakladım. Sonra sıra geldi ömr-ü hayatımda yapmaktan hep kaçındığım Risottoya. Tam bir törendi hazırlık ve ocağın karşısında geçirdiğim vakit, bana neden risotto yapmaktan kaçındığımı tekrar hatırlattı 🙂 Muge ve risottosu Ama alnımın aklıyla başardım. Gabriele’nin gösterdiği şekilde tabağı neredeyse dik tuttuğumda yerinden kımıldamadı bile, tadı da pek lezizdi. Hatırlayacağım en önemli not, yaptığımız hiç bir risottonun diğeri ile aynı olamayacağıydı. Sıra deniz ürünlerine gelince mutfağımı NOA‘ya armağan edip kokudan en az rahatsız olacağımı umduğum köşeye kaçıp, fotoğraf çektim.  Şarabımı yudumlayarak arkadaşlarımı izledim. Sonra sıra tatlımızı sunmaya geldi; önceden hazırladığım çikolatayı armutların ortasına yerleştirip üzerlerine taze nane yapraklarını da süs yapınca tatlım yenmeye hazır hale geldi, NOA hemen mideye indiriverdi 🙂 Ben ise eve götürmek üzere onları da paketledim. Devletşah’ın risottosu da pek lezizdi ve evde olmayacakları için onunkini de aldım, hatta biraz önce hem anneme hem kendime ziyafet çektim 🙂

Teşekkürler Whirlpool Mutfak Sanatları Akademisi;  Gabriele Sponza ve ekibine, özellikle bizlere malzeme taşıyan, dağınıklarımızı toplayan Gabriele’nin “Aslanları” na çok teşekkürler ve Global Tanıtım sizler müthiş bir ekipsiniz, harika bir etkinlikti çok güzel vakit geçirdim, uzun süredir yüzümde bu kadar huzurlu bir ifade görmediğini söyleyen dostların yalancısıyım.


Taking Woodstock 16 Ekim’de sinemalarda…

12 Ekim pazartesi sabahı güne güzel bir film izleyerek başladım. D Productions tarafından gerçekleştirilen öngösterim daveti geldiğinde, film hakkında hiç fikrim yoktu. Yolladıkları bülteni ve linkleri inceleyerek epey bilgi sahibi oldum.
Taking Woodstock 2 Film gerçek bir hikayeden yola çıkarak çekilmiş. Beni en etkileyen yanı o muhteşem organizasyonun alt yapı hazırlıklarıydı. Gerçi filmde bu kısımlar oldukça hafif geçiştirilmiş ama eminim kalabalık etkinlik düzenleyen herkes filmi izlerken aynı duyguya kapılacaktır. Taking Wodstock Böyle büyük bir etkinliği düzenlemek, o ekibin içinde yer almak, katılımın beklediğinden fazla olması karşısında heyecanlanmak, olumsuz hava koşullarına rağmen her anı eğlenceye çevirebilecek konuklar… özetle müthiş bir olayın parçası olmak. 1995 sonu ve 2001 yılları arasında, böyle müthiş etkinlikler düzenleyen bir ekibin parçası olmakla hep gurur duyuyorum. Camel Trophy seçmeleri, H2000, Prodigy, Garbage ve daha nice konserler, 6-7 bin kişi katılımlı şirket piknikleri, Off-Road yarışları, Beach Soccer etkinlikleri gibi bir sürü müthiş organizasyon. Hepsinde yürek çarpıntısı hissettiğim zamanlar oldu. H2000 sırasında yağan yağmura rağmen, oğlum da dahil gözleri ışıldayan gençleri görmek eminim tüm ekibin çektiği çileleri unutturmuştur. 9 Haziran gibi bir tarihte yapılacak piknik öncesi, günün erken saatlerinde başlayan Nuh Tufanı kıvamındaki yağmura rağmen gelen, gösteri çadırında binbeşyüze yakın konuktan “hiç bu kadar eğlendiğim bir piknik olmamıştı, iyi ki yağmur yağmış” cümlelerini duymak inanın pek çok şeye değerdi. Tanıdığım öğrencilere hep böyle işlerde yarım zamanlı çalışmalarını öneriyorum. Kalabalıklar içinde  çözeceğiniz sorunlar ve alacağınız teşekkürleri pek çok şeye değişmeyeceksiniz. Taking Woodstock 1 Filmde konser alanını gençlere kiralayan oyuncunun bir cümlesi hatırlattı bunu, sorun olup olmadığını soran gence verdiği cevap hemen hemen şöyleydi “sorun mu ne sorunu, iki gündür bana edilen teşekkürü ömrümce görmedim bu kasabada, gençler ne kadar mutlu baksana”
Film ile ilgili pek çok eleştirmen ve blog yazarı uzun uzun yazacaklardır. Ben sadece bana hissettirdiklerini yazmak istedim. Firmadan gelen basın bültenini paylaştığım posterous yazımdan detaylara ulaşabilirsiniz. Oyuncuların hepsi çok başarılı, başrollerdekilerden hiç de aşağı kalmayan, hatta bazen onlardan oyun çalan yan rollere de dikkat derim.
Bir de önemli not eğer çıplakla, homoseksüel ilişkilerle ve siyonizmle ilgili takıntılarınız varsa bu filme giderken hazırlıklı olun. Yönetmen çok ustaca işlemiş olsa da homofobik olanları, çıplak insanlardan rahatsız olanları huzursuz edecek sahneler var.


İki farklı etkinlik ve iki ayrı kurum felsefesi

Dün iki ayrı etkinliğe gittim. Hem içerikleri,  hem de düzenleyenleri farklıydı. Tabii kurum felsefeleri de. Birinde etkinliği düzenleyen ev sahipleri “aman bu iş de olsun bitsin” ruhundayken,  diğerinde ise ev sahiplerinde, “yapılan etkinliğe inanmak ve orada bulunulduğu için memnun olmak” duygusu ağırlıktaydı.  Birinde “kim kime dum duma” havası varken, diğerinde sizi gördüğü için sevinen, her konuk ile tek tek ilgilenen ev sahipleri vardı. Birinde verilen işi ucundan tutarak yapan mutsuz çalışanlar vardı,  diğerinde ise çalıştığı kuruma ve temsil ettiği markalara saygılı, yaptığı işten keyif alan çalışanlar.
Özetle işini sevmek ve yaptığına inanmak her ne kadar kişisel çaba gibi görünse de, kurumların çalışanlarına hissettirecekleri duygulardır aynı zamanda.


59 milyon işsiz, 90 milyon aç, 50 bin ölü bebek …

IMF toplantıları için yapılan protesto olaylarının gölgesinde kalan acı gerçekler var aslında. Küresel kriz nedeniyle 90 milyon insanın aşırı yoksulluk içinde yaşayacağını, 59  milyondan fazla insanın işsiz kalacağını, Afrika’nın Sahra
altındaki azgelişmiş bölgelerinde 30 bin ile 50 bin bebeğin ölebileceğini, 900 milyon insan hâlâ temiz sudan yararlanamadığını ve 1 milyar insanın yoksulluk çemberini bir türlü kıramadığını söylemiş Dünya Bankası  Başkanı Robert Zoellick . afrika 1
İçim acıdı rakamları gördükçe. Dünyanın bir bölümü, gözü dönmüş bir şekilde semirip obezleşirken, diğer bir bölümünde küçücük bebelerin açlıktan ölmesi nasıl içimize siner hale geldik, ne zaman çatladı ar damarlarımız.
Neler yapılır diye kafa patlatan bir sürü insan var, iyi niyetli projelerle zor durumda olanlara yardıma çabalıyorlar. Kişisel tasarruflarla destek olmaya çalışsak da, toplumların büyük kesimi, vurdumduymaz bir şekilde hem doğal kaynakları harcamaya hem de para harcamaya devam ediyor. İnançlarıyla siyaset yapanların bile, önüne geçilemez bir hırsla değişime uğradıklarını görüyoruz. Kendi elimizle hazırlıyoruz sonumuzu. Dünya Bankası başkanının söyledikleri öngörü değil, ürkülmesi gereken gerçekler aslında. Açlık ve susuzluk yüzünden çıkacak savaşların ayak sesleri Afrika’dan gelmeye başladı bile. Tarıma uygun arazileri erozyona, içilebilir su kaynaklarını kurak topraklara dönüştürüyoruz hızla.  afrika2 “Amaan filanca yıla kadar çok var” deyip sırtımızı dönmek kolay kolay olmasına da, içimize siniyor mu olanlar, biraz olsun denesek destek olmayı yapılanlara. Aç, susuz, işsiz insanlara daha yaşanabilir, kendimize de daha huzurlu bir dünya verebiliriz belki.

Rakamsal veriler için kullandığım linkler:
http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=RadikalHaberDetay&Date=07.10.2
009&ArticleID=957933
http://www.ntvmsnbc.com/id/25007152/
Fotoğraflar için kullandığım linkler:
http://www.wefa.org/uelke-izlenimleri/afrika.html


Yeni dalga Googlewave

Günlerdir ortalık kaynıyor her köşeden Googlewave logosu fırlıyor, hepimizde bir telaş “davetiyen var mı fazla, bana da yolla” diyoruz. Sağolsun John Serra dostum yolladı hemen davetiyeyi, ama gel gör ki mübarek eposta ile değil de, eski sistem posta yolunu izleyerek geldi sanırım, bir hafta sürdü bana ulaşması. Tabii o arada yaratılan heyecan “dalgası” yatıştı, merakım kalmadı.    wave-logo
Googlewave dalgası, bana reklamcılık yaptığım yıllarda yaşanan bazı durumları hatırlattı. Büyük çabalarla kampanyası hazırlanacak yeni bir ürün gelir ajansa. Aylarca çalışılır heyecanla ve son dakikalara yaklaşılır. Ajans hazırdır, ama müşterinin saha ekibi henüz market raflarına ürünü yerleştirememiştir ve gerek duyup bu bilgiyi ajansla paylaşmamıştır. Bir anda düğmeye basılıp TV, basın ve billboardlarla kampanya başlatılır. Beklenti zirveye çıkmıştır. Herkes gaza gelip marketlere koşar, ama ürün ortalıkta yoktur.  Aradığı ürünü bulamayan tüketici, gerekmese bile muadilini alır eve döner.
Bu müşterilerin bir diğer türü de, sadece bir şehirde ve bir semtte mağazası olanlarıdır. Kendine güvenleri o kadar tamdır ki, ajansın uyarılarını asla dinlemez, devasa bütçeler harcayarak filmler çektirir, yeri göğü donatır markasıyla. Sonrası hüzün… Gelen talepleri karşılayamaz ve yine rakipler kazanır.
Biraz önce gelen wave davetiyemle sayfaya girmek için heyecan bile duymadım. Onu beklerken, daha önce  üye olduğum diğer yerlerdeki profillerimi güncelledim, yeni bir iki yeri keşfettim, hem zaten iletişimde olmak istediklerimle rahatça bağlantıda olduğumu da fark ettim.
Biraz zaman geçsin ilgilenirim “yeni dalgayla”,  şimdi de o  heyecanla beni beklesin 🙂


Internet sansürünü protesto ediyorum

sansursensin Temel anayasal haklarım olan, düşünce, ifade ve iletişim özgürlüğümün kısıtlanmasını, bilgiye erişebilme hakkımın asli bir parçası olan ve aynı zamanda ülkemi dünyanın geri kalanına bağlayan Internet sitelerine erişebilme hak ve özgürlüğümün ihlal edilmesini, kısaca Internet sansürünü protesto ediyor ve kınıyorum.

Sizler de lütfen Sansursensin yazısına tıklayın ve tepkinizi gösterin.  Sakin sakin oturdukça kapatılan site sayısı 6000 (yazı ile altı bin) üzerinde siteye ulaşacak. Hani o çok eğlendiğiniz Facebook videoları var ya, artık onları izleyemeyeceksiniz. Haydi bu kadar sessiz kaldığınız yeter, lütfen tepkinizi gösterin.


Bayram heyecanı, bayram coşkusu ve bayram tatili…

akideDostlar bu yıl da ramazan bitiyor, haftasonu da bayram kutlayacağız hep birlikte. Kiminiz uzak diyarlara, kiminiz yakın sıcaklara gideceksiniz. Herkese; sevdikleriyle birlikte, ağız tadıyla geçecek, nice sağlıklı, mutlu, akide şekeri tadında bayramlar dilerim.
Sevgi ve ışıkla kalın…


Sorular, cevaplar …

Sevgili Cihan Kaloğlu sorular hazırlamış, bolglarımızda cevaplayalım istemiş. Dün canım istemedi, baktım bu gün de savsaklamaya meyilliyim, zorla cevapladım.

“Karşına çıkan küçük fırsatların kaçının hakkını verebildin hiç sorabildin mi kendine? ruhunu okşayan o saniyeleri elinden kaçırmadan kaç kez sarabildin? Sonrasında ah keşke demediğin kaç fırsat var ellerinde? Geceleri sarılıp sarılıp uyuduğun kaç mutluluk var?”

Genellikle kalbimle mantığımı uzlaştırıp yaşamaya çalıştım. O nedenle “Ah keşke” dediğim bir tek fırsat oldu.  Yeni Zelanda’ya gidecektim, babam ve annemin hastalıkları engelledi beni. Hemen her gün “ah keşke” diyorum.
Geceleri sarılıp uyuduğum tek mutluluk ise, sağlıklı ve başarılı bir evlada sahip olma mutluluğum.

“Susup düşünmek mi zor, konuşup saçmalamak mı? Gidip de dönmemek mi zor, kalıp da yol gözlemek mi? Sorgulamak mı zor, yoksa kayıtsız kabullenmek mi? Giden mi terkeden aslında, yoksa kalan mı?”

Zor olan susup düşünmek tabii, hepimiz konuşup zırvalamıyor muyuz çoğunlukla.
Gitmek genellikle bir tercihtir, karar verdikten sonra da zor değildir. Kalıp yol gözlemek ise anlamsız; kendimizi oyalamamız gerek, eğer beklemek zorunluysa. Hem gelecek olana, hem de kendimize eziyete döndürmemeliyiz bu zorunlu süreci.
Kalanın bakışı açısına göre değişir terk edenin kim olduğu. Sakince kabullenmişse gideni, aslında terk eden o dur.

”Özeleştiri” kağıt kesiği gibi can yakabilir bazen… Mazeret üretmeni bitirebildiğin var mı?”

Mazeret üretiyorsan özeleştiriye yer açamazsın ki. Özeleştiriyi sindereceksen,  mazeretle arana mesafe koymalısın.


45 saniye size ne ifade ediyor ?

Bana çok şey ifade ediyor. 17 Ağustos 1999… Yıllar geçmiş o meşum gece yaşanalı. Hiç aklımdan çıkmıyor. Sevdiklerim için duyduğum endişeyi, daha sonra yaşadıklarım perdeledi. O dönemde çalıştığım şirket; büyük ve kalabalık organizasyonları gerçekleştiren bir şirketti. Camel Trophy organizasyonuyla eş zamanlı olduğu için hemen bir kriz masası kurup, bütün araç gerecimizi afet merkezine yönlendirmiştik. Şirketin bütün kaynakları seferber edildi, bağlantı kişi için gönüllü oldum. O zamanlar adı Kriz Merkezi olan AKOM ve AKUT ile bilgi paylaşımı yaparak gerekli noktalara temin edilen yardımları ulaştırıyorduk. O günler herkes için hem şaşırtıcı hem de üzücü günlerdi.  deprem O sıralarda sağlık bakanı olan şahsiyet, koskoca yardım gemisine geçiş izni vermeyebiliyordu. Buna karşın duyarlı insanlar, bilgileri ve bağlantıları değerlendirip, bana ulaşıyorlar ellerindeki araçlarla nasıl yardım edebileceklerini soruyorlardı. 2 adet deniz uçağı, onlarca Enduro sürücüsü öncü kuvvet olarak, neredeyse ağırlıkları kadar yardım malzemesi yüklenip dağ bayır demeden ihtiyaç sahiplerine ulaşmaya çalışıyorlardı. O günlerde yaşadıklarımdan unutmadığım bir kaç kişiye adlarını vermeden buradan teşekkür etmek isterim. Birisi Türkiye’nin önde gelen donmuş gıda üreticilerinden birinin üst düzey yöneticilerindendi. Referansla kendisine ulaşmıştım ve bölgeye gönderebileceği bir frigorifik tırı olup olmadığını sormuştum. “Tabii” dedi “nereye gideceğini söylemeniz yeterli”. İçine su ve tıbbi malzeme koyacağımızı, ama gideceği yerde muhtemelen askeri birlikler tarafından alıkonulacağını ve morg olarak kullanılacağını söylediğimde “hiç önemi yok, bunca zaman oradaki insanlar bizim yaşamamızı sağladıysa şimdi sıra bizlerde” dedi. Konuşamadım ve ağlamaya başladım, zaten günlerdir sadece 3 er saat ancak uyuyordum. Nasıl teşekkür edip telefonu kapattığımı bilemiyorum. Gerçekten de o tır gitti ve çok uzun zaman bölgede kaldı. Bir gün bile sitem etmeyen o dosta minnettarım.
Yine bir telefonla seferber olan Ataköy ve Kalamış Marinaları’nın yetkililerini, her telefonda Baltalimanı ve İstinye Hastanelerindeki hastalara malzeme veren Kifidis’in bölge sorumlusunu, kişisel deniz uçaklarını bir an bile düşünmeden hizmetimize veren o iki dostu hiç unutmayacağım. Bir de bankacı oğlu ve geliniyle birlikte kocaman iki koli getiren orta yaşlı hanımın sözlerini asla unutmayacağım. İçlerinde ne olduğunu sorduğumda “henüz rakam vermiyorlar ama, ne yazık ki bunlara ihtiyaç olacak” dediği metrelerce kefen beziydi. Hiç birimizin aklına gelmemişti, henüz kabullenmek istemiyorduk rakamın o denli fazla olmasını. Ama olmuştu ve o hanıma çok hayır dua edilmişti, kayıpları olan aileler tarafından.   17agustos1
Sonra sırayla kötü haberler gelmeye başlamıştı. İkinci derece de olsa, evi Değirmendere sahilinde sulara gömülen kuzenler, kocası ve 4 yaşında kızının bedenlerini 4 gün göçük başında bekleyen eski komşular. Çevremizdeki herkesin bir yakını veya arkadaşı vardı oralarda. Mevsim itibarı ile en kalabalık zamanlarıydı.  Ve bölgeye gidiş… Gemlik Kumla’da kayınvalidemin yazlığı olması nedeniyle, İzmit üzerinden Yalova’yı geçerek çok gittim o yola. Bu kez gördüklerim nedeniyle boğazımda hep bir yumru, gözlerimde akmaya hazır yaşlar doluydu.
Ne kadar unutmaya çalışsam da olmuyor, unutulmuyor. Pek çoğumuz unuttu gitti, ama hatırlamak gerek, lütfen araştırın, inceleyin, sorgulayın. Aradan geçen onlarca yılda neler yapıldı. Verilen sözlerin, hazırlanan planların kaçına uyuldu. Eğitim alsınlar diye evlatlarımızı yolladığımız okullar, şifa bulmak için gittiğimiz hastaneler ne kadar sağlam. Lütfen unutmayın ve unutturmayın…


Sayfalar:1...46474849505152...59