Geçtiğimiz haftasonu, İletişim Yayıncılık tarafından yayınlanmış “Bir Sabah Uyandığımda Yoktum” isimli bir kitap geldi. Yıllar önce Likemind toplantılarından birinde sevgili Tuğçe Esener’in tanıştırdığı, yetenekli genç yazar Işıl Kocaoğlan’ın yeni romanıydı. Sabırla dinlediği nasihat yumağı sohbetlerimizi hatırladım ve gülümsedim. Pazar günü de uzun elektrik kesintisini fırsat bilip hemen okumaya başladım.
İlk satırlarla sizi içine çekiveren bir hikaye anlatıyor sevgili Işıl, kafanızı karıştırıyor. Gerçek ile kurguyu öylesine ustalıkla iç içe geçiriyor ki, “ya benim başıma gelseydi” derken ve sayfaları hızla çevirirken buluyorsunuz kendinizi.
Pahalı bir evde yaşayan, büyük bir şirkette çalışan, özgüveni yüksek, hırslı ve parlak bir profesyonel, bir sabah uyandığında, hiç var olmamışçasına kaybolduğunu fark ediyor. Öylece, birdenbire Yokadam’a dönüşüveren; komşuları, iş arkadaşları, sevgilisi, annesi, sokakta rastladığı insanlar tarafından görünmeyen genç adamın hikayesi, yokluğun ve varlığın sınırlarında dolaştırıyor okuyanı.
“O kadar yoktum ki, içeride eşyalardan başka hiçbir şeyin bulunmadığına dair ben bile bahse girebilirdim. Ellerimi havaya kaldırdım, ellerim yoktu. Parmak uçlarımı ağzıma, gözlerime, yanaklarıma yaklaştırdım, yüzüm yoktu…
Romanıyla okuyucusunu düşündürücü bir geziye çıkaran, hayal gücü yüksek bu genç yazarın, sevgili Işıl Kocaoğlan’ın kitabını BURAYA tıklayarak satın alabilirsiniz.
Tam da Dave Scott’ın anlatmaya çalıştığı gibi, o da sahneden inince şaşkına dönen ve yalnızlığıyla başa çıkmayı beceremeyince kendini bir odaya hapsedip, televizyon karşısında kireçlenen bir emekli. O kadar uğraştım, “haydi gel yürüyüşe gidelim, haydi sinema, bak müthiş bir caz dinletisi var” oralı olmadı. Kız kardeşim ve erkek kardeşimin yanına deniz kenarında dinlenmeye gitti farklı zamanlarda. Yaşları daha küçük olan torunlarla eğlenir hayata bağlanır diye düşündük ama olmadı. O yine bir koltuk köşesinde televizyona kilitlenen bakışlarla oturdu. Hayata küstü ve kendini yatalaklığa teslim etti.
Hem büyük teyzem, hem doktor olan eniştem hem de babamda gözlemlediğim, “emeklilik sonrası çöküş” aşaması beni çok ürküttüğü için neler yaparım diye çok araştırdım. Uzun yıllar önce keyifle yaptığım yağlı boya resime geri dönebilirim, ders vermeye devam edebilirim gibi alternatifleri çoğaltmaya çalışırken, aslında en önemli şeyin sosyal hayattan kopmamak olduğunu gördüm. Ben de kendimi hayata bağlıyorum kendimce. Bilgisayarım en büyük yardımcım. Okuyorum, araştırıyorum, becerebildiğim kadarıyla yazıyorum. Bir çok platformda aktif katılımcıyım. Sanal dünyadaki aktivitemin yanında, gerçek dünyada takip edebildiğim etkinlik sayısı, ne yazık ki emekli maaşımın sınırlarını zorladığı için pek az. Ama kendimi yenileyebileceğim, geliştirebileceğim ve birileriyle paylaşabileceğim ücretsiz etkinlikleri kaçırmamaya çalışıyorum. Bulduğum her fırsatta yürüyorum, sokakta gördüğüm insanlara gülümsüyorum, çocukları seviyorum, sokak hayvanlarıyla oynuyorum, özetle hayata bağlanıyorum. Sağlığım ve şartlar el verdiğince aktif yaşamaya da devam etmeye çalışacağım.