[Verse 1]
You could never know what it’s like
Your blood, like winter, freezes just like ice
And there’s a cold, lonely light that shines from you
You’ll wind up like the wreck you hide behind that mask you use
And did you think this fool could never win?
Well look at me, I’m a-comin’ back again
I got a taste of love in a simple way
And if you need to know while I’m still standin’
You just fade away
[Chorus]
Don’t you know I’m still standin’ better than I ever did?
Lookin’ like a true survivor, feelin’ like a little kid
And I’m still standin’ after all this time
Pickin’ up the pieces of my life without you on my mind
[Post-Chorus]
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
[Verse 2]
Once, I never coulda hoped to win
You’re startin’ down the road, leavin’ me again
The threats you made were meant to cut me down
And if our love was just a circus, you’d be a clown by now
[Chorus]
You know I’m still standin’ better than I ever did
Lookin’ like a true survivor, feelin’ like a little kid
And I’m still standin’ after all this time
Pickin’ up the pieces of my life without you on my mind
[Post-Chorus]
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
[Instrumental Break]
[Chorus]
Don’t you know that I’m still standin’ better than I ever did?
Lookin’ like a true survivor, feelin’ like a little kid
And I’m still standin’ after all this time
Pickin’ up the pieces of my life without you on my mind
[Post-Chorus]
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
[Outro]
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
I’m still standin’ (yeah, yeah, yeah)
Written By
Elton John & Bernie Taupin
The video for “I’m Still Standing” was directed by Russell Mulcahy and filmed in Cannes and Nice, France. It is the second single from Elton’s 1983 album Too Low For Zero, which reunited Elton with his classic band of the 1970s.
25 Ekim Cuma akşamı değerli dostum Didem Özbahçeci davetiyle müthiş bir gösteri izleme şansı buldum. MKM Kültür merkezinde Pınar Ayhan’ın olağanüstü performansıyla salondakileri büyülediği bu harika gösteri yakın tarihimizin müzikal belgeseli olarak anlatılmış tanıtım broşüründeki yazılarında, çok zarif oldukları için çok da alçakgönüllü davranmışlar. Emin olun kelimelerle ifade etmem zor o salonda yaşanan ruh halini. Yüzlerce insanın tek yürek olup; kah gözyaşlarıyla, kah sesinin son perdesiyle sahnedeki olağanüstü sanatçıya eşlik etmelerini tarif edemiyorum.
İki ayrı bölüm halinde izlenen “Orada Duruverseydi Zaman” salondaki konuklara belki de hiç duymadıkları gerçekleri, tanımadıkları kahramanları ve bilmedikleri olayları anlatıyor. Cumhuriyetin kuruluş yılları ve dönüm noktalarının, bilinen tarihin dışında, satır aralarında kalmış anekdotlarla anlatıldığı, hikayelerin içinden çıkan müzikal eserlerle ve görsellerle bezenmiş, nefesler tutularak, gözyaşlarıyla kahkahaları harmanlayarak izlenen bir sahne gösterisi. Gösteri tek kişilik, ancak Pınar Ayhan sahnede yalnız değil… Perküsyon, piyano, viyolonsel gibi batı müziği çalgılarının yanı sıra, bağlama ve ney gibi bu toprakların çalgılarıyla zenginleştirilmiş bir orkestra eşliğinde anlattığı öykülerin şarkılarını, türkülerini seslendiriyor. Anlatılan hikayelere ait, 1920’lerden kalma video görüntüleri, sararmış bir mektubun sayfaları, daha önce hiç görülmemiş orijinal fotoğraflar barkovizyon aracılığıyla izleyiciye sunularak gösteriye farklı bir boyut kazandırılıyor. Heyecanla bu müthiş gösterinin devamı olan “Kemâl” i seyretmeye hazırlanıyorum 13 Kasım tarihinde.
1972’de Diyarbakır’ın Bismil ilçesinde doğan Pınar Ayhan, çok yönlü bir sanatçı. Uzun yıllar TRT’de solistlik ve sunuculuk yapan sanatçımız 45. Eurovision şarkı yarışmasında ülkemizi başarıyla temsil edip, 10. olmayı da başarmış. Sosyal sorumluluk projelerine çok önem veren Pınar Ayhan; 2008 yılında, eşi Dr. Sühan Ayhan ile birlikte, meme kanserinde erken tanının önemini vurgulamak amacıyla, tamamı meme kanser hastalarından oluşan “Farkındalık Korosu”nu kurarak çalışmalar yapmaya başlamış. Ayrıca Pınar Ayhan, Türkiye’de zihinsel yetersiz çocukların yeterli eğitim, rehabilitasyon ve bakım şartlarına kavuşabilmeleri için gerekli olanak ve ortamları yaratmak, meslek kazanmalarına yardımcı olmak, uzun vadede bu şartların kalıcılığını güvence altına almak ve kimsesiz zihinsel yetersizlere yaşamları boyu sahip çıkmayı hedefleyen Zihinsel Yetersiz Çocukları Yetiştirme ve Koruma Vakfı’nın da genel kurul üyesi.
Pınar Ayhan’ın web adresindeki gösteri takvimini mutlaka takip edip, size en yakın gösteriyi kaçırmayın derim. İyi seyirler. https://www.pinarayhanofficial.com
Yazıda kullandığım görsel ve bu muhteşem gösteriyi izleyebildiğim için can dost Didem Özbahçeci’ye teşekkürü borç bilirim.
If i caught the world in a bottle
And everything was still beneath the moon
Without your love would it shine for me?
If i was smart as Aristotle
And understood the rings around the moon
What would it all matter if you loved me?
Here in your arms where the world is impossibly still
With a million dreams to fulfill
And a matter of moments until the dancing ends
Here in your arms when everything seems to be clear
Not a solitary thing would i fear
Except when this moment comes near the dancing’s end
If i caught the world in an hourglass
Saddled up the moon so we could ride
Until the stars grew dim, until…
One day you’ll meet a stranger
And all the noise is silenced in the room
You’ll feel that you’re close to some mystery
In the moonlight and everything shatters
You feel as if you’ve known her all your life
The world’s oldest lesson in history
Here in your arms where the world is impossibly still
With a million dreams to fulfill
And a matter of moments until the dancing ends
Here in your arms when everything seems to be clear
Not a solitary thing do i fear
Except when this moment comes near the dancing’s end
Oh, if i caught the world in an hourglass
Saddled up the moon and we would ride
Until the stars grew dim
Until the time that time stands still, until…
Artist: Sting
Album: Kate & Leopold (Original Motion Picture Soundtrack)
Released: 2001
Awards: Golden Globe Award for Best Original Song
Nominations: Academy Award for Best Original Song, Critics’ Choice Movie Award for Best Song
Kadar
Dünyayı bir şişeye kapatsaydım
Her şey hala ayın altındayken
Senin aşkın olmadan benim için parlar mı?
Aristo kadar akıllı olsaydım
Anlasaydım ayın etrafındaki halkaları
Eğer beni sevseydin bir önemi var mıydı?
Dünya imkansız bir şekilde donup kalmışken kollarında
Gerçekleşmesi gereken milyon rüya
Dansın bitmesi an meselesi artık
Burada, kollarında her şey net ve açık
Korktuğum yalnızlık değil
Sadece dansın bitmesine yakın şu an
Dünyayı bir kum saatinde tutabilseydim
Sürebilmemiz için ay’ı eğerlesem
Yıldızların ışığı azalıp sönene kadar
Bir gün bir yabancı ile tanışacaksın
Ve tüm sesler kesilecek birden dünyanda
Ayışığının gizemini çözmeye yakın hissederken
Her şey parça parça olur
Sanki onu hep tanıyormuşsun gibi
Dünyanın en eski dersi
Dünya imkansız bir şekilde donup kalmışken kollarında
Gerçekleşmesi gereken milyon rüya
Dansın bitmesi an meselesi artık
Burada, kollarında her şey net ve açık
Korktuğum yalnızlık değil
Sadece dansın bitmesine yakın şu an
Dünyayı bir kum saatinde tutabilseydim
Sürebilmemiz için ay’ı eğerlesem
Yıldızların ışığı azalıp sönene kadar
Zamanın hareketsiz kaldığı zamana kadar…
Murathan Mungan’ın müthiş dizeleri, Derya Köroğlu’nun enfes müziği ve Hümeyra’nın huzur veren yorumuyla zamansız şarkılardan biridir bana göre. Uzun yıllar önce Yeni Türkü’den ilk dinlediğimde vurulmuştum bu parçaya, nedense Hümeyra’nın yorumu beni daha mutlu ediyor. Söz Vermiş Şarkılar albümünde kötü bir düzenleme ve yorum yoktur, vaktiniz olduğunda her birini sakince dinleyin. Sevgiyle ve muhabbetle…
Dönmek, mümkün mü artık dönmek Onca yollardan sonra Yeniden yollara düşmek Neresi sıla bize, neresi gurbet Al bizi koynuna ipek yolları Üstümüzden geçiyor gökkuşağı Sevdalı bulutlar uçan halılar Uzak değil dünyanın kapıları Neresi sıla bize, neresi gurbet Yollar bize memleket Gitmek, mümkün mü artık gitmek Onca yollardan sonra Yeniden yollara düşmek Neresi sıla bize, neresi gurbet Rakılı akşamlar, gün batımları Çocuk gibi ağlar yaz sarhoşları Olmamış yaşamlar, eksik yarınlar Hatırlatır herşey eski aşkları Neresi sıla bize, neresi gurbet Yollar bize memleket
Müzik: Derya Köroğlu
Düzenleme: Gürol Ağırbaş
Stüdyo: Ada
Kayıt,MiksTeknisyeni: Cem Büyükuzun
Kayıt Müzisyenleri: Erdem Sökmen (Akustik Gitar), Gürol Ağırbaş (Bas Gitar)
Güzel bir alıntı okudum bu sabah suret kitabında, değerli dost Zeynep Yelçe paylaşmıştı. Haham Wayne Dosick anlatımı olduğu söylenen ve bizim dilimizde uzun yıllardır çeşitli kaynaklarda kullanılan bir alıntı. İçinde bulundukları durumdan hoşnut olmayan, sürekli yakınan ama dönüşmek, değişmek için çaba harcamayan dostların okuyup, az da olsa olumlu düşünmeyi, yaşadıkları her gün varoluşlarına şükretmeyi denemelerini ve ellerinde olanla yapabileceklerinin en iyisini yapmayı hedeflemelerini dilerim. Sevgiyle ve muhabbetle…
Not: Fotografın konuyla ilgisi sadece ruhuma iyi gelen her tonda maviyi içinde barındırması, umarım sizlere de iyi gelir.
3 Telli Keman
18 Kasım 1995 günü, keman sanatçısı Itzhak Perlman, New York’ta, Lincoln Center’daki Avery Fisher Salonu’nda bir konser vermek üzere sahneye çıktı. Eğer herhangi bir Perlman konserinde bulunmuşsanız bilirsiniz ki, onun için “sahneye çıkmak” hiç de küçümsenecek bir başarı değildir…
Çocukluk yıllarında çocuk felcine yakalanmış olan Perlman’ın her iki bacağında da destekleyici ateller vardır ve ancak kol değneği yardımıyla yürüyebilmektedir. Onu sahne üzerinde her defasında sadece bir adım atabilmek suretiyle acı içinde ve yavaş yavaş yürürken izlemek, unutulmayacak bir görüntüdür.
Ağrılar içinde ama ihtişamla yürümektedir, sandalyesine erişinceye kadar. Sonra oturur, yavaşça koltuk değneklerini yere koyar, bacaklarındaki atellerin klipslerini açar, bir ayağını geriye iter, ötekini öne uzatır. Daha sonra yere eğilerek kemanını alır, çenesinin altına koyar, orkestra şefine başıyla işaret verir ve çalmaya başlar.
Şu zamana değin, izleyiciler bu ritüele alışmışlardır. O, sahnenin bir ucundan sandalyesine doğru ilerlerken sessizce otururlar. Bacaklarındaki klipsleri açarken, inanılmaz bir sessizlikle beklemektedirler. Çalmaya hazır olana dek beklerler…
Ancak o konserde bir şeyler ters gitti… Daha ilk birkaç satırı çalmıştı ki, kemanın tellerinden bir tanesi koptu. Telin kopma sesini duyabilmek mümkündü, salonun bir ucuna tabancadan fırlayan kurşun gibi gitmişti ses! O sesin ne anlama geldiği konusunda yanılmak imkansızdı. Ve bunun akabinde ne yapılması gerektiği konusunda da…
O gece orda olan insanlar, kendi kendilerine şöyle düşündüler… “Anlamıştık ki, yeniden ayağa kalkması, atelleri yeniden takması, koltuk değneklerini alması, yavaş yavaş sahne arkasına gitmesi veya yeni bir keman bulması ya da yeni bir tel takması gerekecekti…
Ama o öyle yapmadı… Bunun yerine bir dakika kadar bekledi, gözlerini kapadı ve sonra şefe yeniden başlaması için işaret verdi. Orkestra başladı ve o kaldığı yerden devam etti. Ve daha evvel hiç görülmemiş bir tutku, güç ve saflıkla çaldı! Elbette herkes bilmektedir ki, senfonik bir eseri sadece 3 telle çalmak imkansızdır. Bunu ben de bilirim, sen de bilirsin, herkes bilir ama o gece Itzhak Perlman bilmeyi reddetmişti!
Onu parçayı kafasında modüle ederken, değiştirirken ve yeniden bestelerken görebilirdiniz. Bir noktada, telleri nerdeyse yeniden tonlamışçasına sesler çıkarmaktaydı kemandan, daha evvel hiç vermedikleri sesleri vermelerini sağlamak için…
Bitirdiğinde, salonu olağanüstü bir sessizlik kapladı. Akabinde, seyirciler ayağa kalktı ve tezahürata başladılar. Oditoryumun her yanından inanılmaz bir alkış patladı. Hepimiz ayaktaydık bağırıyor, ıslık çalıyor, alkışlıyor, yaptığını ne kadar takdir ettiğimizi, beğendiğimizi anlatacak her türlü hareketi yapıyorduk!
Gülümsedi, yüzünden akan terleri sildi, yayını kaldırarak bizi susturdu ve böbürlenerek değil ama sessiz, güçlü, dingin bir tonla şöyle dedi… “Bilirsiniz, bazen de sanatçının görevidir, elinde kalanlarla ne kadar daha müzik yapabileceğini bulmak…”
Bu ne güçlü bir cümledir! Duyduğumdan beri aklımdan çıkmıyor. Ve kim bilir? Belki de bu bir yaşam tarzıdır, sadece sanatçılar için değil, hepimiz için…
Burada, tüm yaşamını bir kemanın 4 teli ile müzik yapmak üstüne kuran ve birden bire, bir konserin ortasında kendini sadece 3 tel ile bulan bir adam vardır. Öyleyse, o da 3 tel ile müzik yapmayı seçer, ve o gece yaptığı, sadece 3 telle yaptığı müzik, daha evvel yaptığı, 4 teli varken yaptığı her şeyden daha güzel, daha kutsal, daha unutulmazdı… O zaman belki de bizim görevimiz, yaşadığımız bu sallantılı, hızla değişen, ürkütücü dünyada kendi müziğimizi yapmaktır… Önce elimizde olan her şeyle, ve daha sonra bu artık imkansız olduğunda, sadece elimizde kalanlarla…
Türkiye’nin en başarılı sanatçılarından ve en güçlü seslerinden biridir Şebnem Ferah. Geçtiğimiz günlerde değerli dost İrem Afşin’ in bir paylaşımıyla hatırladım ve dinleme listemin ilk sırasına yerleşiverdi yeniden. Sevgiyle ve muhabbetle…
Şebnem Ferah – Can Kırıkları
Bu kalabalığın içinde
Yapayalnız hissetmektense
Dünyanın bir ucunda
Tek başımayım
Kir göstermeyen renkleriniz
Sizin olsun korkmaktansa
Bulanıklığın tam içinde
Bir başımayım
Benim belki de
Gizli bir bildiğim var
Elbette ağlarım benim
Can kırıklarım var
Senin gördüğün
Yanağımdan süzülenler
Asıl içimde
İçinde yüzdüğüm bir deniz var
Bu yazımda sizlere genç, başarılı ve çok yönlü bir sanatçıdan Ece Müniroğlu’ndan söz edeceğim. 2013 yılında oğlum Emir Cerman ve arkadaşlarının Boston Outside of the Box Festivali’nde Rhythm of The Universe konseri öncesinde tanıştım besteci, aranjör, piyanist Ece Müniroğlu ile. Güler yüzüyle, yüksek enerjisiyle bir yandan sahnedeki performansına hazırlanırken, yardım gereken herkese de koşturmasıyla kalbimi kazanmıştı. Her fırsatta keyifle sohbet etmiştik ben dönene kadar. Sonra da Istanbul’da olduğu sürelerde, vakit yaratıp sohbetlerimize devam ettik. Ocak ayının ilk günlerinde Boston’a dönerken Emir’ime gidecek bir iki paketi vermek üzere buluştuk. Hazırlıkları tamamlanan web sitesinden, geleceğe dair planlarından söz ederkenki coşkusuna ve heyecanına bayılmıştım. Geçen hafta web sitesini görünce, konuşmalarımızı hatırladım ve sizleri Ece ile tanıştırmak istedim.
7 yaşında piyano çalmaya başlayan Ece Müniroğlu müzikle hep iç içe yaşamış. Öğrenciliği süresince severek çalıştığı geometri ve matematik dersleri ona İTÜ Mimarlık bölümünün yolunu açmış. Okulun son yılında bitirme projesi hazırlarken; Berklee College of Music’ in Ankara’da öğrenci seçmeleri düzenlediğini duyunca bu fırsatı değerlendirmiş ve sınavı kazanmış. İTÜ Mimarlık diplomasını cebine koyan Ece; aldığı eğitimin kendisine kazandırdığı farklı bakış açılarıyla bu kez de Boston’a yeni okuluna koşmuş.
“Atılan her adım, yaşanılan her deneyim, bir sonraki adımımızı şekillendiriyor, Berklee’den önceki eğitimim ve çalışmalarım benim bu noktada olmama yardımcı oldu.” diyen Ece Müniroğlu; Berklee College of Music’ten Mayıs 2016 da “Çagdaş Bestecilik ve Prodüksiyon” bölümünden mezun oldu. Berklee’deki eğitimi süresince Ece’nin beste ve aranjmanları çeşitli konserlerde seslendirildi. Futura Productions’ta kaydedilen ve Ece tarafından yönetilen son orkestra parçası “Memory Land”i BURAYA tıklayarak izleyebilirsiniz. Mezun olduktan hemen sonra Boston Üniversitesi’nde “The Cradle Will Rock” müzikalinde Catherine Stornetta’ya müzikal direktör asistanlığı yaptı. Aynı zamanda; Boston’da devlet okullarında okuyan çocukların müzikal gelişimini sağlamayı ve okulda ders veren öğretmenleri bu anlamda bilinçlendirmeyi amaçlayan “Disney Musicals in Schools” isimli bir programda da müzik direktörü olarak çalışmaya başladı . The Lion King’den “Can you Feel the Love Tonight”, Pocahontas’tan “Just Around the Riverbend” müzikal aranjmanlarını yaptı. Bu alandaki bir sonraki projesi Toy Story’den “When She Loved Me”nin stüdyo kaydını yapmak ve yönetmek. Bu proje, Singapur’lu şarkıcı/besteci ve yine Berklee mezunu Enya Lim ile beraber yürütecegi bir çalışma olacak.
Berklee’deki eğitimi sırasında reklam müzikleri de besteleyen Ece, bu alandaki çalışmalarına Türkiye ve Amerika’da devam ediyor. Berklee Radyosu “The BIRN” de Visual Media Director olarak çalışan Ece aynı zamanda grafik tasarımı yapıyor, posterler hazırlıyor. Her sanatçı gibi onun da hayalinde Los Angeles var. Pixar ve Disney filmlerine müzik yazmak, yönetmek, özetle hikayeye müzik yazmak var. Yolun da, bahtın da hep açık olsun sevgili Ece Müniroğlu.
